Ik voel me meer en meer een mengelmoes.
Dan hoor ik in mijn stem het luidruchtige van mijn moeder
en dan weer heb ik dat teruggetrokkene van mijn vader.
Ik voel me meer en meer een mengelmoes, het loopje van mijn broer
zit ook in mij.
Zelfs de kaaklijn van mijn oma herken ik als van mijzelf.
Ik voel me meer en meer een mengelmoes,
Een opslagplaats van deze en genen,
en zie op foto’s van nu,
een herhaling van zetten.
Daar is die nieuwe generatie met genen,
een mengelmoes van genen, natuurlijk….
Maar weer …geen twijfel mogelijk,
Die zelfde kleur haar, de bekende neus van de familie,
die oogopslag…
van hem, haar, mij.
