Juffrouw Klein, hier Wagons/Lits & Cook, Damrak, Amsterdam.
Het was vanzelfsprekend. Na het behalen van mijn MULO diploma zou
ik gaan werken. Het is 1970 en in het voorjaar, vooraf gaand aan het
eindexamen, schoof mijn moeder me al regelmatig advertenties toe.
Geknipt uit het Haarlems Dagblad. “receptioniste gevraagd”, stond er
dan in de advertenties van 5 cm lengte bij 7 cm breedte. Mijn moeder
vond dat wel iets voor mij.
Achter een ander bedrijfspand op de korte Zijlweg lag het kantoor van
touroperator Centouri/Sunliner.
Op de eerste verdieping lag grijs blauwe vloerbedekking en in de grote
kantoorruimte hanteerden zo’n tien jonge vrouwen de telefoon en
verkochten vliegreizen aan medewerkers van de vele reisbureaus in het
land.
Enige tijd zat ik naast Marina en was wegwijs gemaakt op de
bestemming “Canarische eilanden”. Tenerife en Gran Canaria waren
toen de populaire bestemmingen waarvoor vele reislustigen aan de
balie stonden van Vendex reisbureau of b.v. Vacanssoleil in Vlaardingen.
“Juffrouw Klein, goedemorgen, Wagons/Lits & Cook, Damrak
Amsterdam, met Jansen hier”. Een gedragen overdonderende stem
klonk in mijn oren. “Ik heb hier een dame en heer aan mijn balie
staan, juffrouw Klein, en zij willen graag een reis maken naar Gran
Canaria en zoeken een hotelkamer met bad, zeezicht en niet te ver van
het centrum van Las Palmas.”
“U kunt wellicht een aardig plekje voor mij vinden in een mooi hotel.”
“Ik ga voor U kijken, mijnheer. Wanneer willen Mijnheer en Mevrouw
vertrekken?”
Ik hoorde mijnheer Jansen van Wagons/Lits & Cook enige momenten
met de betreffende klanten zacht overleggen. Hij had zijn hand op het
spreekgedeelte van de telefoon gelegd, zodat ik het gesprek aan de
balie niet kon volgen tot even later zijn luide, zelfverzekerde stem weer
in mijn oor schalde.
De Canarische Eilanden had ik zelf nooit bezocht. Een reisgids met
daarin informatie over elk hotel was mijn bron, steun en toeverlaat.
Als een moeilijk verstaanbare medewerker van de Boerenleenbank zich
bij mij aan de telefoon meldde en ik mijn gele kartonnen vluchtkaarten
had geraadpleegd….antwoordde ik b.v. “Uw klanten willen de vlucht
van 9 juli in de middag vliegen vanuit Amsterdam, Meneer Akkerman,
en dan 23 juli weer terugreizen?” Met een blik zag ik dat de vlucht al
volgeboekt stond en had dan mijn antwoord klaar.
De Hr. De Boer, leidinggevende op onze afdeling met de grijsblauwe
vloerbedekking had ons op het hart gedrukt dat we minstens twee
vliegtuigplaatsen moesten overboeken. Er zouden namelijk sowieso
annuleringen komen, dus…..
Intussen vijlden Linda, Annie en Marina hun nagels in verloren minuten.
Ze waren bijna allemaal verloofd of getrouwd en bereidden zich voor op
de inrichting van huis en het krijgen van kinderen.
Mijn zielenroerselen waren in die tijd van een geheel andere orde.
Steeds langer vond ik de kantoordagen aan de telefoon duren en in de
middagpauze, thuis in Overveen, deed ik vaak een schietgebedje om
niet terug te hoeven: weer de hele middag vast zitten op mijn
bureaustoel tegenover Linda met de roze lippenstift gekleurde lippen
tegenover me, die “Rhodos” verkocht aan “Sun” reisbureau in
Lutjebroek.
Soms mochten we, als de nood aan de man was, de reisbescheiden
mee klaar maken. Een bebaarde Gerard van de Reep leidde daar de
controle op het ordenen van alle benodigde papieren. De kleine man
was een verademing voor mij in deze te benauwende werkplek toen.
Hoe aardig hij was, hoe versteld ik er van stond, dat hij toch altijd
fouten vond in onze ordening van de bescheiden. Hij zag de kleinste
verschillen, die niet klopten.
Vol ontzag voor zijn perfectie en slagorde nam ik toch na een klein jaar
afscheid van de kantoortuin daar. Terug naar school, ik wilde meer dan
dit werk, ik wilde me verder ontwikkelen….
