Dochterlief, jij zal leven in een tijd, die ik niet zal kennen en toch…., omdat ik nu, in deze tijd, waarin ik leef steeds meer nadenk over hoe het later, in de verre toekomst zal zijn….schrijf ik je.
Als individu, als moeder, als vrouw was en ben ik zorgelijk over hoe de wereld zich ontwikkelt. Tegelijkertijd betrap ik me erop dat er nu nog steeds veel momenten zijn, dat ik onnadenkend mee ga in de grote vervuiling van de aarde, de grond en het natuurlijke milieu. Ik eet vlees als het me wordt voorgezet en laat summier merken dat ik dat liever minder eet.
Want steeds meer ben ik me ervan bewust dat wat ik nu doe en vele mensen met mij nu doen, gevolgen heeft voor de wereld, waarin jij straks leeft.
En….dan besef ik. Dat wij nu in 2019 in overvloed leven, althans hier in het westen. Sinds de jaren 60 van de vorige eeuw zijn we deel gaan uitmaken van een wereld, waarin we steeds meer konden aanschaffen; eigenlijk alles wat we maar nodig hadden en meer. Steeds meer kleren, verpakkingen, apparaten, vervoersmiddelen, cd’s, kasten, etenswaren, snoepjes en dingetjes namen we tot ons. Aten we, bewaarden we of gooiden weg.
Pas écht nadenken over wat dit luxe leven ook betekende, was er op het moment, nu zo’n tien jaar geleden, dat de zorgen over ons milieu, de luchtvervuiling, de aardbevingen zwaarder op ons gemoed gingen drukken. Al heel lang bemoeide ik me met de discussies tussen mensen, als het ging over ‘een groene toekomst’, en ‘voor iedereen’. Tegelijk relativeer ik mijn kleine aandeel hierin, omdat de krachten, die sturen en beslissen enorm zijn. De energie, die nodig is voor het voeren van dieren, die wij eten, is vele malen meer dan grond en energie voor de verbouwing van planten. Bovendien leven de dieren hier nu in gevangenschap en in nauwe ruimte met veel te veel dieren op één plek. Er worden anti-biotica’s gebruikt als voorzorgmaatregelen tegen ziekte uitbraken op grote schaal.
Kleding wordt in elkaar gezet onder erbarmelijke omstandigheden in landen zoals India en Taiwan. De kleding wordt vervolgens hierheen gevlogen, zoals ook onze groenten, die we eten. Alles verpakt in plastic dat weer moeilijk afbreekbaar is. We zien op films dat de ijskappen smelten, we voelen de zomers warmer worden en weten dus gewoon dat we heel onvoorzichtig zijn geweest.
Er is nu misschien nog tijd het kwaad min of meer te keren. En de aarde , lucht en zeeën te redden.
Wat wil ik je nu zeggen? Aan jou, die op deze zelfde aarde geboren zal worden? Als dochter van Veerle, Isabelle, Linde of Norah, die nu nog geen 10 jaar oud zijn. Wel kan ik je vertellen dat steeds meer mensen zoeken naar milieu vriendelijke oplossingen, dat er slimmere uitvindingen zijn om schoner te produceren, dat er allerlei ruil /leen en kringloop initiatieven zijn en dat dit alles het gesprek van de dag is.
Of het genoeg is? Of ik ook genoeg doe? Nog steeds dringt het te weinig in onze en in mijn dagelijkse gewoonten door om het echt anders te doen.
Deze brief is ook een moment om nog eens opnieuw te beseffen, dat ik wil meewerken aan een toekomstige en leefbare plek voor jouw op deze aarde.
Je overgrootmoeder.
