Posted by on mei 10, 2022 in Verhalenderwijs |

Heideheuvel.

Ik ken hun namen nog. Ik zie hun gezichten nog voor me. Natuurlijk, er is nog een enkele foto, maar hoe zou ik ze kunnen vergeten? De dagen waren lang en de nachten kort.

Voor elk kind, voor Ria, Margot, Pieter, René, Albert en de anderen was een opname in dit astma centrum een ingreep, die ze zich altijd zouden herinneren. Soms ‘zaten’ ze er jaren. In “de vrijbuiters” of in de “Instuif”, zoals de groepen konden heten. Soms  bleven ze minder lang, één jaar bijvoorbeeld.                    Ze werden niet zómaar opgenomen. Thuis ging het dan echt niet meer en dan moest er iets gebeuren.

Dan is er nieuwe medicatie nodig, nieuwe onderzoeken, en  dagelijks sporten om weer conditie op te bouwen, stofvrije kamers en dit alles vraagt begeleiding, intensieve begeleiding.

Ik had kantoorbanen gehad en wenste toen regelmatig dat ik de middag, na de lunch, alsjeblieft thuis kon blijven.

Hier ‘draaide’ ik een groep. De groepen waren onder gebracht in woonunits en ik was er een etmaal, om daarna de dienst het volgende etmaal aan een van mijn collega’s over te dragen. Het was een baan, zeker. Tegelijkertijd was ik ook een surrogaat moeder voor de kinderen van 7 of 8 jaar, voor de 11 en 12 jarigen, zelfs voor de 15 en 16 jarigen. De oudere kinderen, 18, 20 of inmiddels al 21 jaar, zoals Pieta, werkten of ze studeerden nog.

Ikzelf was toen in 1973 twintig jaar, onervaren en jong.

Ik zocht de was uit, dekte de tafel voor 12 kinderen, hield hun afspraken om naar  de fysiotherapie te gaan bij of naar de sportles, ik deelde de medicijnen uit, lette op hun school- en bedtijden.

“Kom Kees, je moet nu echt opstaan, anders ben je te laat op school jongen….”                                               Ik opende de gordijnen, zette thee, zette de t.v. uit als het bedtijd was, riep in de dampende douche ruimte, dat ze ook koud moesten douchen “…echt…we zeggen het niet voor niets..”  

Zeker ik stond de kinderen na aan het hart, was een liefdevolle surrogaat mams, kon het aardig organiseren allemaal….in dit grote huishouden, maar ik was ook geregeld bang. Bang was ik, dat ik ‘overruled’ zou worden, door die grote groep, die het ineens in hun bol konden krijgen. Het hoefde er maar een paar te zijn… Ze waren hier voor hun ‘bestwil’ gekomen, maar óók tegen hun wil.                           De orde verliezen. Dat gevoel beheerste me vaak, niet altijd even bewust. Ik nam het mee de dag door, soms was ik het kwijt, soms was het er weer. Ik wilde me niet laten kennen. Ik ging door. Van de ene dienst naar de volgende.

Er waren zo’n zes jongetjes rondom de 11 jaar, Kees was hun leider. Er waren pubermeisjes van 14, 15 of 16 jaar. Vaak goed mee te praten, ook wel eens dat ze geheel onbereikbaar waren voor mij…zoals Margot. Die op een zeker moment in een onmogelijke verliefdheid  op de  aantrekkelijk jonge   ‘hoofdleider’, alle strooppotten omkeerde en een  spoor van vernielingen achterliet…. of Frank, die niet alles snapte, wat zwak begaafd was, waar ik natuurlijk alle begrip en tact voor moest hebben, maar die me soms zo mateloos kon irriteren dat ik hem te veel wegstuurde… ’s Nachts, na de middag/avonddienst en voor de ochtenddienst was ik officieel vrij. ’s Nachts wilde ik het liefs slapen, uitrusten, om weer fit en fris  te zijn voor de volgende ochtend. We sliepen in de kleine leidingkamer op dezelfde gang als dat de kinderen allemaal sliepen. We hielden  ook ‘s nachts de verantwoordelijkheid en de zorg voor hun, voor hun allemaal.

En dan ging daar weer dat belletje uit?….uit welke kamer kwam dat belletje dit keer?                                    Ik liep naar de kamer van Ineke, 7 jaar was ze en ik zag al meteen dat ze zo benauwd was dat een zetpil of een Ventolin beademing niet genoeg zou zijn.

Even later zet ik haar achterop de dienstfiets en rijdt met haar door de donkerte op het stille  terrein, tussen de bomen door op weg naar de zieken afdeling. Een tweehonderd meter verderop.                            Ik hoopte dat de andere kinderen rustig doorsliepen, nu ik even 10 minuten weg was. Ineke liet ik in goede handen achter daar en toen  ik terug was en weer stil binnen sloop en luisterde….                        Gelukkig …niemand wakker geworden,  Het is half vier in de nacht en ik vind mijn bed weer in de kleine leidingkamer. Ik heb nog twee en half uur om te slapen.

Dan begint mijn ochtenddienst weer.